Κάθε απόπειρα ανασυγκρότησης προϋποθέτει μια διεξοδική συλλογική αυτοκριτική συζήτηση που να μετουσιώνει τη συντριπτική αποτυχία σε πολύτιμη γνώση.

Μικρή ομάδα του κόμματος, με πρωτεργάτη τον ίδιο τον πρόεδρο, οδηγεί τον ΣΥΡΙΖΑ σε μνημονιακή μετάλλαξη χωρίς τη συναίνεση κανενός συλλογικού οργάνου.

Μια εκλογική νίκη που δεν θα στοχεύει στην ανατροπή της ιδεολογικής ήττας των περασμένων δεκαετιών μπορεί γρήγορα να αποδειχθεί πύρρειος.

Η ταξική πάλη διεξάγεται και στο εσωτερικό του πολυσυλλεκτικού, πλέον, ΣΥΡΙΖΑ. Ομως, ο κίνδυνος «εκπασοκισμού» πηγάζει από την απαξίωση της συλλογικής λειτουργίας του, εν όψει «εξουσίας».

Στο αχαρτογράφητο τοπίο ο ΣΥΡΙΖΑ ή θα έχει την αυτοπεποίθηση να διανοίξει νέους δρόμους και να χαράξει νέους χάρτες πορείας ή θα επαναπαυθεί στους παλαιούς, επί ποινή αυτοκατάργησής του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπόσχεται παροχές ή άλλη μια κατ’ ανάθεση σωτηρία· υπόσχεται να αποκαταστήσει το δικαίωμα του λαού να ορίζει το παρόν και το μέλλον του, να αποφασίζει και να κάνει τη συλλογική βούληση πράξη.