Οι επερχόμενες εκλογές θα διεξαχθούν σε πολεμικό πολιτικό περιβάλλον, γεμάτο κινδυνολογία, ψέματα, καταστροφολογία και σκανδαλολογία. Ο αντίπαλος θα επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί το συνολικό έλλειμμα αξιοπιστίας των κομμάτων και να βάλει τον ΣΥΡΙΖΑ «στο κάδρο» του παλιού πολιτικού τοπίου, αγωνιώντας να πλήξει το πιο ισχυρό, αλλά ταυτόχρονα ευάλωτο σημείο του: το ηθικό πλεονέκτημα που απορρέει από την ταξική μεροληψία του προγράμματός του, τη συνέπεια, τη μαχητικότητα, τη συλλογική λειτουργία του και τη μη συμμετοχή του σε προηγούμενα κυβερνητικά σχήματα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αποφύγει να εγκλωβιστεί σ’ αυτή την αντιπαράθεση. Η επικοινωνιακή καταιγίδα που ετοιμάζει ο αντίπαλος, με στόχο τον εκφοβισμό του κόσμου, δεν αντιμετωπίζεται με άμυνα, αλλά με επίθεση. Όποιος πει πως η επίθεση έχει ρίσκο, μάλλον ξεχνάει πως καμία σημαντική αλλαγή στην Ιστορία δεν συνέβη χωρίς ρίσκο. Η μόνη επιλογή χωρίς ρίσκο, άλλωστε, είναι αυτή που προτείνει η απερχόμενη κυβέρνηση, δηλαδή η εθελοδουλία.

Δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος στη χώρα που να μην αισθάνεται ότι έχει συμβεί τρομακτική καταστροφή, ακόμη κι αν δεν γνωρίζει επαρκώς τα στοιχεία. Παρ’ όλα αυτά, δεν πείθεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πραγματική εναλλακτική, ενώ έξι ώς εφτά στους δέκα πιστεύουν ότι τα πράγματα με τον ΣΥΡΙΖΑ «θα είναι ίδια και χειρότερα».

Σε ένα τόσο ρευστό πολιτικό περιβάλλον, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει νόημα να μιλά με όρους σταθερότητας, αλλά με όρους δυναμικής και ρεύματος ανατροπής της πολιτικής σαπίλας που μας περιβάλλει, αναλαμβάνοντας την ευθύνη να αποτελέσει την αναζωογονητική δύναμη του ελληνικού πολιτικού σκηνικού. Απέναντι στην καταστροφολογία, εμείς πρέπει να βομβαρδίζουμε τον κόσμο με προτάσεις που να απαντούν στα άμεσα προβλήματα που αντιμετωπίζει.

Κυρίως, όμως, η δική μας πολιτική προτάσσει την προστασία και την ενίσχυση των δημοκρατικών διαδικασιών που θα αποκαταστήσουν τη χαμένη εμπιστοσύνη της κοινωνίας προς τους πολιτικούς θεσμούς και την επαναφορά της πολιτικής στην πρωτοκαθεδρία έναντι της οικονομίας, υπενθυμίζοντας ότι η οικονομία είναι εργαλείο στα χέρια της πολιτικής και όχι το αντίστροφο, επαναφέροντάς τη στην πραγματική της διάσταση, αυτή της πολιτικής οικονομίας.

Ο αντίπαλος οξύνει την ιδεολογική μάχη, γνωρίζοντας καλά το παιχνίδι της ηγεμονίας. Η ακροδεξιά ρητορική και η αντικομμουνιστική υστερία δείχνουν ότι η Δεξιά λαμβάνει θέσεις μάχης, απειλώντας ευθέως με αποσταθεροποίηση της χώρας σε περίπτωση νίκης του ΣΥΡΙΖΑ.

Η ελληνική κοινωνία υποφέρει, αλλά βρίσκεται σε μεγάλη σύγχυση. Η απουσία πυξίδας είναι προφανής. Σύμφωνα με πρόσφατη παγκόσμια έρευνα κοινής γνώμης¹, εννιά στους δέκα Έλληνες θεωρούν τεράστιο πρόβλημα το χάσμα πλούσιων – φτωχών, περισσότεροι από τους μισούς θεωρούν ότι γι’ αυτό ευθύνονται οι κυβερνητικές πολιτικές, ενώ οι μισοί απορρίπτουν την ελεύθερη αγορά και τον ατομικισμό.

Η Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ εν προκειμένω, οφείλει χωρίς αναστολές να αποτελέσει πυξίδα για τον κόσμο. Μια εκλογική νίκη που δεν θα στοχεύει στην ανατροπή της ιδεολογικής ήττας των περασμένων δεκαετιών μπορεί γρήγορα να αποδειχθεί πύρρειος. Χωρίς ανασφάλειες, πρέπει να μπει στη μάχη της ιδεολογικής ηγεμονίας και της ιδεολογικής διαπαιδαγώγησης σχετικά με την προστασία των αδύναμων, την αλληλεγγύη, τη συμμετοχή, την ανάδειξη της λογικής που λέει ότι δεν υπάρχουν ατομικές λύσεις σε συλλογικά προβλήματα.

Χρειάζεται να επιμένουμε πως όσοι θεωρούν ξεπερασμένες τις ιδεολογίες και τη διάκριση Αριστερά / Δεξιά υπονοούν ότι δεν υφίσταται ταξική πάλη και κοινωνικές ανισότητες. Εμείς οφείλουμε να υπενθυμίζουμε διαρκώς ότι οι μνημονιακές πολιτικές δεν είναι «αποϊδεολογικοποιημένες», όπως μας τις παρουσιάζουν, αλλά ταυτίζονται με τη δεξιά ιδεολογία και τον καπιταλισμό. Αντίθετα, η έμφαση στο κοινωνικό κράτος και στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζόμενων είναι ο πυρήνας της αριστερής ιδεολογίας. Μια τέτοια σαφής διάκριση αφοπλίζει όσους μιλούν για το τέλος των ιδεολογιών και εκθέτει όσους υιοθετούν την κυρίαρχη ιδεολογία, μασκαρεμένη με τον φερετζέ του «συναινετικού μετριοπαθή».

Η συγκυρία παρέχει στον ΣΥΡΙΖΑ τη δυνατότητα να θέσει τα θεμέλια της ανατροπής της ιδεολογικής κυριαρχίας του καπιταλισμού. Η ελληνική κοινωνία αναζητά ένα συνολικό πλάνο διαφυγής, μια αλλαγή πορείας που θα της επιτρέψει να ανακτήσει λίγο ζωτικό χώρο και να ανασάνει. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κανέναν λόγο να φοβηθεί ή να θολώσει το συνολικό χειραφετητικό μήνυμά του. Αντίθετα, πρέπει να το ενδυναμώσει και να το προτάξει, μαζί με το ηθικό πλεονέκτημά του, δίνοντας με αυτοπεποίθηση τη μάχη της απόλυτης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, μια μάχη που δεν κερδίζεται με μετριοπαθή ή/και φοβική στάση.

¹ Ολόκληρη η έρευνα εδώ. Συνοπτική παρουσίαση εδώ.