Η αποπομπή τής καταστροφικής κυβέρνησης της ΝΔ, της κυβέρνησης των Τεμπών, των παρακολουθήσεων, της λίστας Πέτσα, της εγκληματικής διαχείρισης της πανδημίας, του πλιάτσικου στους πόρους τής χώρας, της εξυπηρέτησης των ολιγαρχικών συμφερόντων και του παρακράτους τους, της κυβέρνησης που υπονόμευσε κάθε δημόσια κοινωνική υποδομή και καλλιέργησε τον αυταρχισμό, την καταστολή και τον διχασμό, επιδιώκοντας να στρέφονται οι φτωχοί εναντίον των φτωχών, έχει εύλογα καταστεί το μεγάλο διακύβευμα των εκλογών. Σε αυτή την κατεύθυνση, καλοπροαίρετοι συμπολίτες μας, που επιθυμούν διακαώς να ξεφορτωθεί η χώρα τον Κυρ. Μητσοτάκη και τη συμμορία του, αντιμετωπίζουν θετικά και με κάποια προσδοκία την εξαγγελία τού Αλ. Τσίπρα για τη συγκρότηση της περίφημης “προοδευτικής κυβέρνησης”, με συνεργασία τού ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, του ΠΑΣΟΚ και του ΜέΡΑ25 – Συμμαχία για τη Ρήξη.

Δυστυχώς, όμως, οι κυβερνήσεις δεν στήνονται στη βάση της καλής θέλησης ή της ειλικρινούς επιθυμίας των ψηφοφόρων. Αν παραβλέψουμε ότι τα στελέχη που υπηρέτησαν το “Πρώτη Φορά Αριστερό” 3^οΜνημόνιο (εξαιτίας τού οποίου ακόμα και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να ανακάμψει, παρά την ολέθρια κυβερνητική θητεία τής ΝΔ) δικαίωσαν και παλινόρθωσαν εκείνους που χρεοκόπησαν τη χώρα, δεν μπορείνα μας διαφεύγει ότι οι κυβερνήσεις στήνονται στη βάση ενός κοινού πολιτικού προγράμματος. Εδώ και δύο χρόνια, σεβόμενο την απλή αναλογική, το ΜέΡΑ25 καλούσε αδιάκοπα κάθε πολιτική δύναμη που αυτοχαρακτηρίζεται προοδευτική σε άνευ όρων και προϋποθέσεων διάλογο, προκειμένου να αναζητηθούν πιθανές συμφωνίες και να καταγραφούν σημεία διαφωνίας προς συζήτηση, ώστε να διερευνηθεί η δυνατότητα συγκρότησης ενός τέτοιου προγράμματος, τόσο μεταξύ των κομμάτων όσο και μέσα στην κοινωνία, με άνεση χρόνου και χωρίς ηγεμονισμούς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αγνόησε επιδεικτικά αυτή την πρόσκληση (όπως, δυστυχώς, και το ΚΚΕ), παραπέμποντας κάθε συζήτηση για μετά τις εκλογές. Απέκλεισε, έτσι, κάθε πιθανότητα ουσιαστικού διαλόγου, καθώς με τις εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις των κομμάτων είναι προφανές ότι το τριήμερο των διερευνητικών εντολών δεν επαρκεί για συζήτηση και διαμόρφωση “προοδευτικού κυβερνητικού προγράμματος”, επαρκεί μόνο για αλισβερίσι μοιράσματος υπουργείων. Μια τέτοια προοπτική, ασφαλώς, δεν αφορά το ΜέΡΑ25, το οποίο, με τις δυνάμεις που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά του, προχώρησε στη συγκρότηση της εκλογικής Συμμαχίας για τη Ρήξη.

Στην πραγματικότητα, βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποκλείσει κάθε τέτοια προοπτική από το 2015, ψηφίζοντας από κοινού με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μνημόνια και εφαρμοστικούς νόμους μέχρι τελικής πτώσης. Αμετανόητος για τα κυβερνητικά πεπραγμένα του, ο Αλ. Τσίπρας υποστηρίζει ταυτόχρονα και ότι υποχρεώθηκε να κάνει πράγματα που δεν ήθελε επειδή εκβιάστηκε και ότι τα έκανε όλα μια χαρά και έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια (παγιώνοντας, βέβαια, τις μνημονιακές προβλέψεις -λιτότητα και πρωτογενή πλεονάσματα χωρίς διαγραφή του δημόσιου χρέους- μέχρι το 2060).

Επιπλέον, απέναντι στις εκτρωματικές κυβερνητικές πολιτικές κατά τη διάρκεια της καραντίνας, καλλιεργούσε τον εφησυχασμό ότι, δήθεν, «Θα λογαριαστούμε μετά», ενώ κατά την τρέχουσα κοινοβουλευτική περίοδο, υπερψήφισε τα 2/3 των νομοθετικών πρωτοβουλιών τής Κυβέρνησης Μητσοτάκη, αναλαμβάνοντας την ευθύνη για την παραχώρηση του Ελληνικού στον Λάτση, των Σκουριών στην El Dorado Gold, των ναυπηγείων της Ελευσίνας στην ΟΝΕΧ, την αγορά των νέων Rafale, τη νομιμοποίηση των ειδικών φόρων κατανάλωσης στην ενέργεια, το επίδομα των 600 ευρώ σε αστυνομικούς (τη μέρα τής δολοφονίας τού Κώστα Φραγκούλη) και λιμενικούς (με το άγος των επαναπροωθήσεων) και τέλος δεν έχει η λίστα τής ντροπής, οπότε μάλλον θα λογαριαστεί αποκλειστικά με το αριστερό παρελθόν του, τελικά.

Κατά την προεκλογική περίοδο, μάλιστα, ο Αλ. Τσίπρας φρόντισε να δώσει εκ νέου διαπιστευτήρια συστημικότητας, δηλώνοντας ότι δεν θα καταργήσει το Υπερταμείο, τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας από τα funds και το χρηματιστήριο της ενέργειας, ενώ επιδόθηκε σε πατριδοκάπηλους λεονταρισμούς, διατρανώνοντας ότι «δεν θα ανεχθούμε το Τουρκοαιγαίο» (λες και θα πάψουν τα τουρκικά παράλια να βρέχονται από το Αιγαίο), και αφομοίωσε τη μισανθρωπική εθνικόφρωνα ατζέντα διαβεβαιώνοντας ότι «προφανώς και θα διατηρηθεί ο φράχτης στον Έβρο».

Παράλληλα, με τη διαρκή αγωνία προσεταιρισμού τού ονόματος του Ανδρέα Παπανδρέου και των προ 40+ χρόνων πεπραγμένων του, και με κεντρικό προεκλογικό σύνθημα «Συμβόλαιο Αλλαγής» (!), αποκαλύπτει την ανυπαρξία άλλης κυβέρνησης και προσωπικότητας που να έκανε την οποιαδήποτε αξιομνημόνευτη προοδευτική τομή στη σύγχρονη ιστορία τής χώρας και την πλήρη αδυναμία τού ΣΥΡΙΖΑ να προβάλλει οποιοδήποτε θετικό όραμα για το μέλλον. Το παζλ συμπληρώνει η απεγνωσμένη απόπειρα προσέλκυσης ψήφων αριστερά και δεξιά, με την αναφορά στην κληρονομιά τού Χαρίλαου Φλωράκη, από τη μία, και στο «καλωσόρισμα της αριστείας που -επιτέλους- μετακόμισε στην … Αριστερά», από την άλλη.

Όσοι συμπολίτες μας καλούν το ΜέΡΑ25 να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ “για να φύγει ο Μητσοτάκης”, το καλούν να αποδεχθεί την ποινικοποίηση της παρεμπόδισης των ΜΑΤ από το να πετάνε τον κόσμο έξω από τα σπίτια του (ιδιώνυμο), να υποστηρίξει το καρτέλ των ολιγαρχών που ελέγχει τη χώρα και θησαυρίζει μέσω τού χρηματιστηρίου τής ενέργειας, να πολεμά το Τουρκοαιγαίο, να υπερασπίζεται φράχτες στον Έβρο, να ομνύει στην αριστεία και να θεωρεί το σχέδιο θωράκισης του κράτους και των πολιτών του από την αυθαιρεσία των τραπεζών «ανόητη εμμονή». Το καλούν να συνεργαστεί με εκείνους που υπέγραψαν, ψήφισαν και εφάρμοσαν τις οδηγίες τού Β. Σόιμπλε και τώρα έχουν το θράσος να αποκαλούν «φιλαράκια τού Σόιμπλε» όσους αρνηθήκαμε αυτή την υποταγή.

Ο Αλ. Τσίπρας, κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια, δηλώνει κυνικά ότι «Όσα προεκλογικά λέγονται είναι πολύ διαφορετικά από αυτά που μετεκλογικά θα αποφασιστούν», συνεπικουρούμενος από τον Γ. Δραγασάκη που εξίσου ξεδιάντροπα δήλωσε πως «Ό,τι κι αν πούμε πριν τις εκλογές, έχει μία σχετικότητα. […] Άλλο τι θέλουμε να πετύχουμε και άλλο η διαχείριση της συγκυρίας», υπενθυμίζοντας τα κυβερνητικά πεπραγμένα τους ακόμη και σε όσους προσπαθούν να τα ξεχάσουν. Το να καλλιεργείται αυτή η αντίληψη σε ανθρώπους που θεωρούν εαυτούς αριστερούς είναι βαθιά προσβλητικό και υποτιμητικό, τόσο για όσους το αναπαράγουν, όσο και για εκείνους στους οποίους το απευθύνουν.

Ο δρόμος που ακολουθεί η χώρα στον καταμερισμό τού δυτικού κόσμου οδηγεί στη μετατροπή της σε πολυτελές τουριστικό θέρετρο, παράδεισο ξεπλύματος και real estate, με τους κατοίκους της, αποκλεισμένους από τις ομορφιές της, να πρέπει είτε να επιλέξουν τη μετανάστευση, είτε να προετοιμάζονται για υπηρέτες και διασκεδαστές των πλουσίων. Η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ εδώ και 8 χρόνια συνεργάζονται στην υλοποίηση αυτής της πολιτικής και ερίζουν για την πιο σκληρή ή πιο ήπια επιβολή της.

________________

* Παράφραση του τίτλου τού γνωστού βιβλίου τού Χρόνη Μίσσιου, «Χαμογέλα, ρε… Τι σου ζητάνε;».