Το κέρδος, το συμφέρον, η υποκειμενική αντίληψη του εαυτού, η εργατική τάξη και οι δυνάμεις τής ανυπακοής.

Ενώ η κυβέρνηση παραδίδει όλα τα εμβληματικά μέτωπα, τα στελέχη του νέου ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζονται περήφανα για τις αντοχές της και την παραμονή της στην εξουσία, που αποδείχθηκε πιο γλυκιά από τις αυταπάτες περί συλλογικότητας & δημοκρατίας.

Οι όποιες αποκαλύψεις δεν αρκούν από μόνες τους. Ο έλεγχος της εξουσίας δεν ολοκληρώνεται χωρίς κάποιον μηχανισμό επιβολής κυρώσεων, τον οποίο θα πρέπει να διεκδικήσουν και να επιβάλουν οι κοινωνίες.

Η σύγκλιση Ε.Ε.-Τουρκίας προκύπτει όχι επειδή η Τουρκία εναρμονίζεται με τα «προαπαιτούμενα του ευρωπαϊκού κεκτημένου», αλλά, αντίθετα, επειδή η Ευρώπη προσαρμόζεται στο «τουρκικό κεκτημένο».

Ένα κέλυφος υποτιθέμενων δημοκρατικών διαδικασιών παραγκωνίζει τους λαούς και αντιμετωπίζει τη Δημοκρατία ως απλό τελετουργικό.

Η μακροημέρευση των ανατροπών δεν μπορεί να εξαρτάται από το πρόσωπο του ηγέτη τους, καθώς κάτι τέτοιο τις καθιστά αυταπόδεικτα προσωρινές.

Το δημοκρατικό έλλειμμα της Ε.Ε., με τα ανεξέλεγκτα, μυστικοπαθή κέντρα λήψης αποφάσεων, παροξύνει τη δυσπιστία των λαών και σμπαραλιάζει το όραμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Το παιχνίδι της «παράτασης και προσποίησης» παρατείνεται μαζί με την προσποίηση: η κυβέρνηση προσποιείται πως κυβερνά κυρίαρχα και οι δανειστές προσποιούνται πως σέβονται την ελληνική κυριαρχία.

Με απολίτικα συνθήματα, όπως το «Συμφέρον όλων μας να μην υπάρχουν συμφέροντα», επιχειρείται η κατάργηση των ταξικών συγκρούσεων και των κοινωνικών ανισοτήτων.

Το πέρασμα από το «δεν υπάρχει Δημοκρατία» στο «δεν χρειάζεται Δημοκρατία» δεν είναι και τόσο δύσκολο. Όποιος έχει την εξουσία επιβάλλει την πολιτική του διά αυτής, όποιος δεν την έχει ζητά Δημοκρατία.