Και να, λοιπόν, που ο πρώτος πολιτικός που έφαγε πραγματικά ξύλο «για τα μνημόνια» (όπως είπαν οι δράστες)¹ είναι ο Βαρουφάκης. Αυτός που μέχρι τώρα έτρωγε ξύλο (μεταφορικά…) επειδή δεν τα ψήφισε… Ξύλο στο τετράγωνο για τον Βαρούφ, που σίγουρα θα προκάλεσε κι αυτός, μάλλον για να τραβήξει την προσοχή πάνω του, όπως είπε και ο εκλεκτός τού ΣΥΡΙΖΑ Δ. Μάρδας.

Αλλά ποιος μπορεί να είναι τόσο άσχετος που να μην ξέρει ότι ο Βαρουφάκης ΔΕΝ ψήφισε μνημόνια;

#Oh_wait, που λέμε εδώ στις Κυκλάδες: εδώ και εβδομάδες το ΚΚΕ δεν βροντοφωνάζει ότι ο Βαρουφάκης ήθελε να πουλήσει τον ΟΣΕ για ένα (1) ευρώ και, μάλιστα, ψήφισε το μνημόνιο με επιστολική ψήφο; Τι συμβαίνει εδώ;

Ό,τι συμβαίνει εδώ και δεκαετίες: κατά καιρούς, ιδιαίτερα σε περιόδους κινηματικής εγρήγορσης, η ηγεσία του ΚΚΕ δέχεται από τη βάση της πιέσεις να αναστείλει τον απομονωτισμό και να έρθει σε επαφή με τους ανθρώπους που αυθόρμητα και ανοργάνωτοι βγαίνουν στον δρόμο. Για να αποφύγει αυτή την πίεση, η ηγεσία του ΚΚΕ αποκλείει κάθε επαφή μαζί τους, συχνά, δε, διαστρεβλώνει συνειδητά τις θέσεις τους. Τον Δεκέμβρη του ’08, μετά τη δολοφονία τού Αλέξη Γρηγορόπουλου, αποκαλούσε τους εξεγερμένους μαθητές “κουκουλοφόρους” και εγκαλούσε όσους στέκονταν στο πλάι τους και “τους χάιδευαν τα αφτιά”. Στις πλατείες και τις αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις (2010 – 2012) οι οργανωμένες δυνάμεις του φρόντιζαν να μην πλησιάζουν καν τους αυθόρμητους και ανοργάνωτους διαδηλωτές. Στην κορυφαία στιγμή της αντιμνημονιακής αντίστασης, στο δημοψήφισμα του ’15, καλούσε τον κόσμο να ψηφίσει άκυρο. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ αυτομόλησε στο μνημονιακό στρατόπεδο, αντί να ενδυναμώσει τη ριζοσπαστικοποίηση των ανθρώπων ως κραταιό και μαχητικό κόμμα, έβγαλε έναν αναστεναγμό δικαίωσης και ανακούφισης που “η Αριστερά” δεν αντιστάθηκε και πρόδωσε τις προσδοκίες των ανθρώπων, οδηγώντας τους στην ήττα και την παραίτηση, να μάθουν άλλη φορά να πιστεύουν τους … ρεφορμιστές.

Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα: η ηγεσία του ΚΚΕ πιέζεται από τη βάση της στο πλαίσιο του ενωτικού καλέσματος που έχει απευθύνει το ΜέΡΑ25 (διαφορετικά δεν θα έμπαινε στη διαδικασία να απαντήσει συκοφαντώντας το) και αντί να ασκήσει ουσιαστική πολιτική κριτική εκεί που όντως υπάρχουν σοβαρές διαφωνίες μεταξύ των δύο κομμάτων (π.χ. ζητήματα τακτικής, θέσεων ή πολιτικής συμμαχιών), αλλά και να αναδείξει σημεία πιθανής (επιμέρους, έστω) συναγωνιστικής συμπόρευσης, αντιδρά φοβικά, θεωρώντας καλό να πορώσει με ψέματα τα μυαλά έντιμων ανθρώπων, αγνών κοινωνικών αγωνιστών τού κάθεμέρα.

Όπως πολύ απλά γράφει ο, μη έχων καμία σχέση με το ΜέΡΑ25 έως και σήμερα, φίλος και σύντροφος Βαγγέλης Διαμαντόπουλος, βουλευτής Καστοριάς του ΣΥΡΙΖΑ τότε, «υπάρχουν πολλοί τρόποι να κάνεις πολιτική αντιπαράθεση. Θεωρητικά στην Αριστερά υπάρχει ένας αξιακός κώδικας όπου η “μάχη” δίνεται με επιχειρήματα πάνω σε πραγματικά γεγονότα. […] Γράφω αυτά με αφορμή μια επιστολική ψήφο του Γ. Βαρουφάκη που διακινείται ως ΝΑΙ στο 3ο Μνημόνιο. Όσοι/ες (άτομα, συλλογικότητες, κόμματα) το κάνουν προφανώς έχουν δόλιο σκοπό και προσπαθούν να τον επιτύχουν με τον αθλιότερο τρόπο. […] Αυτή την αθλιότητα που διακινείται τη διαλύεις με ένα ερώτημα σε λίγες γραμμές: Αφού ήμασταν Μνημονιακοί […] γιατί όταν ήρθε το 3ο Μνημόνιο […] ψηφίσαμε ΟΧΙ;».

Την απάντηση τη γνωρίζουν όσοι και όσες παρακολουθούσαν τα πολιτικά τεκταινόμενα της εποχής και, βέβαια, η ηγεσία του ΚΚΕ: ο Γιάνης Βαρουφάκης δεν σκόπευε να πουλήσει τον ΟΣΕ για ένα ευρώ, ούτε, φυσικά, ψήφισε ο ίδιος ή εξουσιοδότησε την κυβέρνηση να ψηφίσει μνημόνιο και, τέλος πάντων, είναι ο μόνος, μέχρι στιγμής, Έλληνας πολιτικός που ρητά είπε ΟΧΙ μέσα στο Eurogroup. Δεν βλέπω γιατί να μην του το αναγνωρίσουμε και να ξεκινήσει η όποια κριτική από εκεί και πέρα.

Όσοι/ες εκ των ψηφοφόρων του ΚΚΕ αρκούνται να περιμένουν μέχρι να … ωριμάσουν οι συνθήκες, ας συνεχίσουν να αναπαράγουν τα ψεύδη της ηγεσίας του, στην πολεμική τους απέναντι στο ΜέΡΑ25.

Όσοι/ες θέλουν να επιχειρήσουν να επισπεύσουν την ωρίμανσή τους, ας πιέσουν την ηγεσία του να αλλάξει ρότα, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι ο μόνος ασφαλής τρόπος να μην αποτύχεις – ώστε να έχεις ήσυχη τη συνείδησή σου – είναι να μην προσπαθήσεις.

Σημαίνουν τα παραπάνω ότι η ηγεσία του ΚΚΕ ευθύνεται για τον ξυλοδαρμό τού γραμματέα τού ΜέΡΑ25; Όχι, ασφαλώς!

Σημαίνουν, όμως, ότι αντί να σιγοντάρει την αντιπολιτική αναπαράγοντας ψεύδη, θα ήταν χρησιμότερο να αντιληφθεί πόσο απαραίτητες είναι η οργάνωση, η μαχητικότητα, η εμπειρία και η εντιμότητα των ανθρώπων του ΚΚΕ στον κοινό αγώνα των δυνάμεων της πολιτικής ανυπακοής και των κοινωνικών αντιστάσεων.

Απέναντι στην τρικομματική συναίνεση στη μνημονιακή βαρβαρότητα, μια ειλικρινής κριτική συζήτηση μεταξύ ΚΚΕ και ΜέΡΑ25 θα ήταν μια πολύ αισιόδοξη είδηση για τους ανθρώπους που βρίσκονται αυτές τις μέρες στους δρόμους.

1. Όταν υπάρχει πολιτικό σκεπτικό σε κάποιο χτύπημα, κάποια ομάδα (αναρχική ή “αναρχική”) παίρνει την ευθύνη δημόσια με κάποιο κείμενο. Μέθοδοι που αντιστοιχούν σε μαφιόζους και μπράβους, ακόμα και υπό το μανδύα “αναρχικών” ομάδων, πρέπει να αποδίδονται σε μαφιόζους και μπράβους και όχι σε αναρχικούς, διαφορετικά υπάρχει σύγχυση όρων: οι αναρχικοί δεν είναι (και δεν δρουν ως) μπράβοι, οι μπράβοι δεν (μπορεί να) είναι αναρχικοί. Είτε είναι ασφαλίτες προβοκάτορες ή μαφιόζοι που παριστάνουν τους αναρχικούς, είτε είναι ανεγκέφαλοι ματσό χουλιγκάνοι που παριστάνουν τους αναρχικούς, δεν θα τους ονοματίσω αναρχικούς. Ο αυτοπροσδιορισμός του καθενός δεν είναι δεσμευτικός για κάποιον τρίτο. Για να τον αποδεχθούμε ως τρίτοι, πρέπει να συμβαδίζει με τις πράξεις του. Διαφορετικά, θα πρέπει να αναγνωρίζουμε τους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ ως ριζοσπάστες αριστερούς και του ΠΑΣΟΚ ως σοσιαλιστές, που αυτοβούλως υπηρετούν μια πολιτική που δεν έχει καμία σχέση με τη ριζοσπαστική αριστερά ή τον σοσιαλισμό, και τον καθένα με βάση την αυτοεικόνα που θέλει να διατηρεί, ανεξάρτητα από το τι μαρτυρούν οι πράξεις του.