Το εκλογικό αποτέλεσμα της 21^ης Μαΐου αποκάλυψε σε όλο του το μεγαλείο το μέγεθος της συντριβής του στρατηγικού σχεδίου της “κυβερνητικής αριστεράς της συναίνεσης” και τις μακροχρόνιες συνέπειές της για το σύνολο των δυνάμεων της αριστεράς, ιδιαίτερα όσων προέρχονται από την ίδια μήτρα. Σήμερα πληρώνουμε το τίμημα της εκούσιας διάψευσης των προσδοκιών των ανθρώπων που πίστεψαν την “πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς” το 2015: την παλινόρθωση της ΝΔ,^[1] του βασικού πυλώνα της Δεξιάς που διαχρονικά εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ολιγαρχών στη χώρα, τη νεκρανάσταση του ΠΑΣΟΚ και τον κατακερματισμό των δυνάμεων της αριστεράς και των κοινωνικών αντιστάσεων που ελληνική κοινωνία έχτιζε στα χρόνια της κρίσης, με αποκορύφωμα το ΟΧΙ τού 2015.

Συνήθως, μετά το κλείσιμο της κάλπης, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται· παίρνουμε το αποτέλεσμα επ’ ώμου και πορευόμαστε για κάποια χρόνια. Ευτυχώς, μετά την 21η Μαΐου, έχουμε μια σπάνια άμεση δεύτερη ευκαιρία για σημαντικές διορθωτικές κινήσεις, απέναντι στη συσπειρωμένη, ανεξέλεγκτη και εκδικητική, σκοταδιστική Δεξιά.

Το ΜέΡΑ25 – Συμμαχία για τη Ρήξη πλήρωσε και το ίδιο το δικό του μερίδιο ευθύνης, καθώς τόσο ο Γιάνης Βαρουφάκης όσο και στελέχη τής ΛΑΕ, παρά την αποχώρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του 2015 και την έντιμη και συνεπή στάση τους, αποτελούσαν κομμάτι του σχεδίου που διαψεύστηκε, χωρίς καν να δοκιμαστεί. Ταυτόχρονα, πλήρωσε και σοβαρές δικές του αδυναμίες, οργανωτικές ως επί το πλείστον, καθώς πρόκειται για ένα νέο κόμμα, με αδύναμη πανελλαδική δικτύωση, που πασχίζει να συγκροτήσει κομματικό μηχανισμό υπό ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες (απαξίωση της πολιτικής και των συλλογικοτήτων, οικονομική και κοινωνική κρίση και, επιπλέον, πανδημία, εξαιτίας της οποίας αναγκάστηκε να αναβάλει δύο φορές το ιδρυτικό συνέδριό του και να λειτουργεί επί σχεδόν 3 χρόνια χωρίς εκλεγμένα όργανα, ψηφισμένο καταστατικό, οργανώσεις βάσεις κ.ο.κ.).

Κατά την προηγούμενη κοινοβουλευτική περίοδο, χάρη στο πείσμα και την αποφασιστικότητα του Γ. Βαρουφάκη και μερικών δεκάδων ανθρώπων ακόμη, που ίδρυσαν το ΜέΡΑ25 το 2018 μέσα στη συντριβή, είχαμε ένα πολιτικό υποκείμενο που αποτέλεσε ασπίδα προστασίας και ενισχυτή τής φωνής των κατακερματισμένων δυνάμεων της κοινωνικής και πολιτικής ανυπακοής. Με τις μικρές δυνάμεις του εντός και εκτός Βουλής, το ΜέΡΑ25 ανέλυσε διεξοδικά την οικονομική συνθήκη της περιόδου, αποκαλύπτοντας και ενημερώνοντας τους ανθρώπους για όσα σχεδιάζονται ερήμην μας, επεξεργάστηκε και κατέθεσε άμεσα εφαρμόσιμες προτάσεις προς διεκδίκηση, κατήγγειλε επώνυμα τα ολιγαρχικά συμφέροντα που λεηλατούν τη δημόσια περιουσία και τον μόχθο των ανθρώπων και στοχοποιήθηκε γι’ αυτό, ενώ στάθηκε αποφασιστικά δίπλα σε όλα τα κινήματα που αντιστέκονται στα κερδοσκοπικά σχέδια σε βάρος του φυσικού περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας σε όλη τη χώρα.

Ταυτόχρονα, πρωτοστάτησε μέσω του DiEM25 στην ίδρυση της Προοδευτικής Διεθνούς και στην πρωτοβουλία για ένα Νέο Κίνημα Αδεσμεύτων, με διεθνείς παρεμβάσεις στην Κούβα και το Μεξικό, ενώ στήριξε την ίδρυση αδερφών κομμάτων MΕRA25 στην Ιταλία και τη Γερμανία, προτάσσοντας τον συντονισμό των δυνάμεων τής ανυπακοής διεθνώς.

Αυτά τα χρόνια, το ΜέΡΑ25 ριζοσπαστικοποιήθηκε, απέκτησε πιο ξεκάθαρο πολιτικό προσανατολισμό και παραμένει ένα κόμμα υπό διαμόρφωση, γέννημα της ανάγκης για ανασύνταξη και ενότητα της Αριστεράς απέναντι στον ηττημένο κυβερνητισμό. Η συζήτηση γύρω από την τεχνοκρατική αρτιότητα του προγράμματός του φαντάζει αναξιόπιστος μικρομεγαλισμός με τους συσχετισμούς δύναμης στην παρούσα συγκυρία, καθώς βρίσκεται πολύ μακριά από το να κληθεί να κυβερνήσει. Στην πραγματικότητα, αποτελεί την εμπροσθοφυλακή της μάχης για την περιφρούρηση πολιτικού χώρου και πολιτικών ιδεών, θέσεων και αξιών, που το υπερβαίνουν, με πρώτη την επανανοηματοδότηση της διάκρισης Αριστεράς/Δεξιάς, η απαξίωση της οποίας συσκοτίζει την ταξική πάλη και αποσιωπά τις κοινωνικές ανισότητες.

Το ΜέΡΑ25 είναι ασφαλώς ένα εγχείρημα “από το πάνω”, έρχεται όμως να απαντήσει σε ένα υπαρκτό κοινωνικό αίτημα ανασυγκρότησης, συντονισμού και εκπροσώπησης των κοινωνικών αντιστάσεων και να καλύψει ένα τεράστιο κενό στα αριστερά του πολιτικού φάσματος. Η οργανική διασύνδεσή του με αυτό το κοινωνικό αίτημα είναι το στοίχημα της επόμενης περιόδου. Η κοινοβουλευτική εκπροσώπησή του διαφυλάττει ζωτικό χώρο ύπαρξης για αυτές τις δυνάμεις και, επιπλέον, δυσχεραίνει την επίτευξη της αυτοδυναμίας και των 180 εδρών που επιδιώκει η ΝΔ, ενόψει συνταγματικής αναθεώρησης.

Με καθαρές -και, δυστυχώς, τραγικά επίκαιρες, μετά το προσχεδιασμένο έγκλημα της Πύλου- θέσεις, όπως για το γκρέμισμα του φράχτη στον Έβρο και τις παράνομες επαναπροωθήσεις στο Αιγαίο, υπερασπίζεται αυτονόητες αρχές του ανθρωπισμού, ενάντια στο υποκριτικό πένθος όσων φωτογραφίζονταν υπερηφάνως μπροστά στο μνημείο τού μίσους ή δεσμεύονται για τη διατήρησή του. Διεκδικώντας την κοινωνικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών κοινής ωφέλειας, σημαντική μείωση του χρόνου εργασίας χωρίς μείωση αποδοχών, αναδιανομή των μέσων παραγωγής και εργατικό έλεγχο (μία μετοχή ανά εργαζόμενο), κρατά ζωντανή την αναζήτηση της νέας ουτοπίας, για μια μορφή οργάνωσης των σχέσεων των ανθρώπων και των χωρών τουπλανήτη με στόχο την αρμονική συνύπαρξη και την κοινωνική ειρήνη.

Στις εκλογές του Μαΐου, χάσαμε την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση του ΜέΡΑ25 – Συμμαχία για τη Ρήξη για ±22 χιλ. ψήφους. Το αποτέλεσμα αυτό είναι απολύτως αναντίστοιχο με τη δουλειά που έκανε αυτά τα χρόνια, αλλά και απολύτως αναστρέψιμο. Οι άνθρωποι που θεωρούν τον εαυτό τους αριστερό, έχουν κάθε λόγο να θέλουν μια δυνατή αριστερή αντιπολίτευση, απέναντι στον ζόφο του σκοταδισμού, της καταστολής και του αυταρχισμού, μαζί με το οικονομικό τσουνάμι που ακολουθεί.

Μια βδομάδα μέχρι τις νέες εκλογές, έχουμε μια δουλειά να κάνουμε: να κατοχυρώσουμε με αισιοδοξία και αποφασιστικότητα τον χώρο που πραγματικά αντιστοιχεί στην πεντάχρονη παρουσία τού ΜέΡΑ25, στην ανυπάκουη, ενωτική και αγωνιστική Αριστερά, τη φωνή των ανθρώπων και των κινημάτων που αγωνίζονται σε όλη τη χώρα για τη συγκρότηση ενός νέου συνεργατικού, αναδιανεμητικού σχεδίου, με στόχο την κοινωνική ιδιοκτησία και την κοινωνική δικαιοσύνη. Στις 25, ΜέΡΑ25!

———————-

^[1] Σε 34 εκλογικές αναμετρήσεις, από το 1974 μέχρι σήμερα, η ΝΔ έχει μέσο εκλογικό ποσοστό 38,8% (έναντι 40,7% την 21η Μαΐου) και μέσο αριθμό ψήφων ±2,44 εκ. (λίγο περισσότερες από όσες έλαβε την 21η Μαΐου), μεγέθη στα οποία επανήλθε μετά την 14ετία της αρχής της οικονομικής κρίσης (33,5% το 2009, από 41,9% το 2007).