Σύμφωνα με την ΚΕ του ΚΚΕ,[1] «τα πιο έκδηλα αρνητικά χαρακτηριστικά [των αποτελεσμάτων της 17^ης Ιουνίου] είναι η μεγάλη μείωση της εκλογικής δύναμης του ΚΚΕ, η ενδυνάμωση της ΝΔ, η ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ, η αντοχή της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ» (ναι, η ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ ιεραρχείται ως πιο αρνητική από την αντοχή της ΧΑ). Κάνοντας την αυτοκριτική της, εντοπίζει ως βασικό λάθος της τη μη έγκαιρη συνειδητοποίηση της δυναμικής του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ καθώς και ότι «δεν συγκέντρωσε την προσοχή της (sic!) στο γεγονός ότι για πρώτη φορά […] μπροστά στο δοκιμαζόμενο λαό έμπαινε ζήτημα να επιλέξει ανάμεσα σε μια κυβέρνηση […] της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ ή μια κυβέρνηση της λεγόμενης “αριστερής συνεργασίας” με ΚΚΕ και ΔΗΜΑΡ και μάλιστα με το ψεύτικο (!) επιχείρημα […] των 50 εδρών» (εντάξει, λεπτομέρειες· δεν της διέφυγε, δα, και τίποτα συγκλονιστικό…), κατά συνέπεια «δεν ανέδειξε έγκαιρα τον ΣΥΡΙΖΑ ως νέο πολιτικό φορέα της σοσιαλδημοκρατίας» και δεν κατόρθωσε «να προτάξει το μέτωπο στην αυταπάτη της “αριστερής κυβέρνησης”».

Επισημαίνει πως «οι εργατικοί λαϊκοί αγώνες που ξέσπασαν στη διάρκεια της κρίσης καλλιέργησαν κύμα λαϊκής οργής […] σε βάρος του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ», αποφεύγει να παραδεχθεί, ωστόσο, πως το ίδιο το ΚΚΕ διαχώριζε συστηματικά τη θέση του από αυτούς και, όταν δεν τους κατήγγελλε, επέλεγε να δρα κατά μόνας. Προσθέτει, δε, πως «οι αγώνες που αναπτύχθηκαν […] παρά τη μαζικότητά τους […] δεν αναχαίτισαν τα μέτρα. […] Η μαζική καταδίκη ΝΔ και ΠΑΣΟΚ […] περισσότερο αφορούσε ζητήματα διαχείρισης και λιγότερο τον ταξικό χαρακτήρα των κομμάτων αυτών. […] Στη μαζικοποίηση των αγώνων συνέβαλε η είσοδος νέων τμημάτων της εργατικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων, που δεν είχαν την απαιτούμενη πολιτική πείρα, κυρίως διακατέχονταν από τη θέληση για μια άλλη διαχείριση που τάχα θα σταματήσει τον κατήφορο. […] Αυτή ήταν η βάση της ρηχής αντιμνημονιακής λογικής που πρόβαλαν ο ΣΥΡΙΖΑ, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, αλλά και η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Ειδικό αρνητικό ρόλο διαδραμάτισε το ρεφορμιστικό – οπορτουνιστικό ρεύμα που είναι σχετικά δυνατότερο στα τμήματα των εργατοϋπαλλήλων με διασφαλισμένη ως τώρα μονιμότητα στην δουλειά, σχετικά καλύτερους μισθούς και παροχές». Όχι μόνο μπαίνουν στην ίδια μοίρα ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ και ΧΑ, όχι μόνο φταίνε όσοι μαζικοποίησαν τους αγώνες, καθώς ήταν άπειροι και παρασύρθηκαν, όχι μόνο ενοχοποιείται η μονιμότητα, αλλά στην αντίληψή της ΚΕ του ΚΚΕ δεν υπέπεσε καν η κραυγαλέα ταξική ψήφος του Ιουνίου.[2] Αντίθετα, βαυκαλίζεται ισχυριζόμενη πως ταξικά ψήφησε μόνο το 4,5% του εκλογικού σώματος: «το εύρος και η αντοχή της εκλογικής δύναμης του Κόμματος καθορίζεται από το επίπεδο της ταξικής πάλης και αποτελεί δείκτη της».

Στην εμμονική κριτική της δεν διστάζει να υιοθετήσει τη φαιδρή προπαγάνδα περί παλαιού ΠΑΣΟΚ που, δήθεν, εντάχθηκε ομοθυμαδόν στον ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ, όμως δεν λείπουν και οι αντιφάσεις· σύμφωνα με την ΚΕ του ΚΚΕ «ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ εκφόβιζαν με τον κίνδυνο εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη», κάτι που αποτέλεσε «πρωτοφανή χειραγώγηση ψήφου». Ωστόσο, ο Μ. Μαΐλης, με άρθρο του στον Ριζοσπάστη[3], ισχυριζόταν πως το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί στην έξοδο από το ευρώ ενώ η Α. Παπαρήγα σημείωνε πώς «η λύση έξω από το ευρώ στις παρούσες συνθήκες είναι καταστροφική».

Τέλος, η ΚΕ του ΚΚΕ επιχειρεί να δικαιολογήσει την άρνηση συμμετοχής σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς «γιατί το ΚΚΕ δεν μετέχει σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης της κρίσης, […] στο έδαφος δηλαδή του καπιταλισμού», υπενθυμίζοντάς μας την προεκλογική δήλωση της Α. Παπαρήγα ότι «Αν γίνει κυβέρνηση η Αριστερά, ποιος θα κάνει αντιπολίτευση: η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ;», που προφανώς σημαίνει πως, απ’ το να γίνουν αντιπολίτευση, καλύτερα να τους παραδώσουμε τη διακυβέρνηση της χώρας.

Αυτή ακριβώς είναι και η τρομακτική συνέπεια της εγκληματικής (κατά του λαού και της χώρας) στάσης του ΚΚΕ: ότι επέτρεψε σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (με κολαούζο τη λεγόμενη Δημοκρατική Αριστερά) να σχηματίσουν την τριμερή κυβέρνηση καταστροφής. Καλλιεργώντας την ηττοπάθεια και τον συμβιβασμό του μνημονιακού μονόδρομου (αφού μέσα στον καπιταλισμό δεν γίνεται τίποτα), αναίρεσε για πολλοστή φορά την πεποίθηση ότι χαμένες είναι οι μάχες που δεν δίνονται, υποστηρίζοντας πως η μάχη είναι χαμένη πριν δοθεί. Δυστυχώς, το ΚΚΕ προτιμά να δικαιωθεί η ανάλυσή του πως ο ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ θα ενσωματωθεί, παρά να αποτελέσει το ίδιο τον εγγυητή της μη ενσωμάτωσης. Μόνο που έτσι αναιρεί και τον λόγο ύπαρξής του ως κόμματος που προασπίζει τα λαϊκά συμφέροντα, αρκούμενο σε ρόλο παρατηρητή και σχολιαστή των εξελίξεων. Ή όπως εύγλωττα το διατύπωσε η Α. Παπαρήγα: «Ας μας απελευθερώσει ο ΣΥΡΙΖΑ από τα βάσανα, όπως το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, και συζητάμε μετά!».

[1] Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ – Συμπεράσματα από τις εκλογικές αναμετρήσεις στις 6 Μαΐου 2012 και 17 Ιουνίου 2012.

[2] Βλ. Χρ. Βερναρδάκη, Οι εκλογές της 17ης Ιουνίου και οι νέες τομές στο κομματικό σύστημα, Η Αυγή, 24/6/2012.

[3] Μάκης Μαΐλης, Θέλει το ΚΚΕ να κυβερνήσει;, Ριζοσπάστης, 18/3/2012.