Το κοινό νήμα που συνδέει τις συντηρητικές αλλά ανιδιοτελείς αντιστάσεις τις κοινωνίας σε μια μεγάλη αλλαγή είναι ο φόβος. Ο φόβος σε όλα τα επίπεδα της προσωπικής, επαγγελματικής και οικογενειακής ζωής μαζί με τον φόβο απέναντι στο άγνωστο. Η απουσία δομών πρόνοιας, διχτυού ασφαλείας, κοινωνικών και προσωπικών δεσμών αλληλεγγύης και αλληλοϋποστήριξης εντείνει την κοινωνική ανασφάλεια, καταρρακώνοντας τις όποιες ατομικές προσδοκίες, αποδυναμώνοντας τις αντιστάσεις, τη διάθεση και την πίστη ότι μπορεί να ανακτηθεί ο έλεγχος της ζωή μας. Ο φόβος της πτώσης, η αίσθηση του κενού, της ατομικότητας = μοναξιάς = αδυναμίας, παραλύει τη σκέψη και τον ορθό λόγο, άρα και τη δυνατότητα επεξεργασίας σχεδίου διαφυγής. Η εικόνα είναι αυτή της πτώσης στο κενό, όπου κάθε τόσο μας ζητάνε διόδια, τα πληρώνουμε, ανοίγει η μπάρα και συνεχίζεται η πτώση: Θα έχω λεφτά για να τραφώ; Να θρέψω το παιδί μου; Να πληρώσω το νοίκι μου; Να καλύψω τις υποχρεώσεις μου; Αν πάθω κάτι θα υπάρχει κάποιος να με φροντίσει; Θα διατηρήσω την αξιοπρέπειά μου; Θα (επι)ζήσω;

Αυτό το άγχος ολοκληρωτικής καταστροφής, το άγχος θανάτου προκύπτει από τη διάλυση του πλαισίου (της πυξίδας) του υποκειμένου. Ο άνθρωπος δομεί ταυτότητα και προσανατολισμό στη βάση κάποιας πίστης: θρησκευτικής, ιδεολογικής ή πίστης σε τι; Δεν βρίσκω λόγια…[1] To τέλος των ιδεολογιών που βιάστηκε να προεξοφλήσει ο επελαύνων νεοφιλελευθερισμός στις αρχές της δεκαετίας του ’90, οδήγησε στην αποδιοργάνωση, τον αποπροσανατολισμό και, εν τέλει, τη σύγχυση, ιδεολογική αλλά και συμπεριφορική, των υποκειμένων, με συνέπεια να άγονται και να φέρονται από επιτήδειους διαμορφωτές και διαχειριστές της βούλησής τους.

Αυτό το πλαίσιο οφείλει να αποκαταστήσει η Αριστερά, προτάσσοντας την «άμεση υλική ανακούφιση των απελπισμένων και την ψυχική τους επανασύνδεση με το σώμα των επιπλευσάντων».[2] Πρώτο μέλημα μίας αριστερής κυβέρνησης είναι η δημιουργία ενός προστατευτικού διχτιού ασφαλείας γύρω από την κοινωνία, αποδομώντας τον πυρήνα του φόβου σε κάθε επίπεδο. Φυσικά, δεν θα είναι εύκολη διαδικασία. Θα συναντήσει λυσσαλέες αντιστάσεις από την «παλιά» Ελλάδα που σήμερα εξαντλεί τα όριά της. Ωστόσο, το πρώτο βήμα έγινε στις 6 του Μάη. Τώρα καλούμαστε να το ολοκληρώσουμε και να ξεκινήσουμε μια νέα, δύσκολη αλλά γοητευτική πορεία για τη χώρα, αναζωπυρώνοντας την πίστη στην ανθρωπιά, την αλληλεγγύη, τη δικαιοσύνη, την ισότητα και την ελευθερία, διαχρονικές αξίες της Αριστεράς που μπορούν να εμπνεύσουν τον λαό να σηκώσει το βάρος της ρήξης με ό,τι ως τώρα θεωρούσε δεδομένο και να ανατρέψει το προδιαγεγραμμένο μέλλον του.

Ξέρουμε καλά πια ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο χωρίς ένα συγκροτημένο, αποτελεσματικό και πολιτικοποιημένο μαζικό κίνημα. Τα δύο τελευταία χρόνια, όμως, ένα τέτοιο κίνημα μοιάζει να κάνει τα πρώτα αποφασιστικά βήματά του. Αυτή η διαδικασία πρέπει να ενισχυθεί και να μην φύγει ποτέ από τον σχεδιασμό μιας «κυβερνώσας Αριστεράς». Λαϊκές συνελεύσεις γειτονιάς, δίκτυα αλληλεγγύης, αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες διαβούλευσης και τοπικής παρέμβασης, απότοκα των πλατειών του περσινού καλοκαιριού, πρέπει να παραμείνουν στην κορυφή της πυραμίδας των καθηκόντων μας. Οι πρωτόγνωρα μαζικές ανοιχτές συνελεύσεις που πραγματοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ σε όλη τη χώρα πρέπει να καθιερωθούν ως θεμελιακό και ουσιαστικό γνώρισμα μιας αριστερής κυβέρνησης, καθώς αποτελούν το μέσο για την αντιμετώπιση του φόβου και της αποξένωσης που συστηματικά καλλιεργεί το καταρρέων πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης.

Έχοντας ξεκάθαρο στο μυαλό μας ότι δεν γίνεται να τιμωρούνται οι λαοί για τις επιλογές των κυβερνήσεών τους και απορρίπτοντας εκ των προτέρων την εκδικητική λογική τού «προς γνώσιν και συμμόρφωση»,[3] βασιζόμαστε σ’ αυτούς που θέλουν να δουλέψουν και, μάλιστα, σ’ αυτούς που θέλουν να κάνουν καλά τη δουλειά τους, προσφέροντας την εργατική δύναμή τους στο κοινωνικό σύνολο. Θα χρειαστεί πολλή και σκληρή δουλειά. Λάθη και αστοχίες είναι προφανές πως θα γίνουν. Όμως, όσοι συνειδητά ασκούν πλημμελώς τα καθήκοντά τους, όσοι με πράξεις ή παραλείψεις βλάπτουν το δημόσιο συμφέρον, όσοι κάνουν κατάχρηση εξουσίας ή παρακωλύουν την αναδιοργάνωση του κρατικού μηχανισμού θα λογοδοτούν και θα τιμωρούνται.

Η Αριστερά είναι υποχρεωμένη να κυβερνήσει με τον λαό, ενάντια στον φόβο! Είμαστε σίγουροι ότι μπορούμε: οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου γράφουν μνημόνια αλλά οι λαοί γράφουν Ιστορία. Έχουμε μόνο μία επιλογή: Να νικήσουμε!

[1] «Σαχλοί κι αστείοι με πίστη υπόγεια/Πίστη σε τι; Δεν βρίσκω λόγια…», Δ. Σαββόπουλος, Canto (Τραπεζάκια έξω).

[2] Ν. Ξυδάκης, Μεταξύ φόβου και απόγνωσης, Η Καθημερινή, 27/5/2012 (http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_27/05/2012_444065)

[3] Λαγκάρντ για Ελλάδα, «Ήρθε η ώρα να πληρώσετε: Μην περιμένετε οίκτο», http://www.madata.gr/epikairotita/politics/197653.html