Η θριαμβευτική δεύτερη ορκωμοσία του Ντόναλντ Τραμπ στη θέση του Προέδρου των ΗΠΑ σηματοδοτεί, μεταξύ πολλών άλλων, το σπάσιμο της βιτρίνας της μεταδημοκρατίας και της υποκρισίας των πολιτικών ηγεσιών της παρακμάζουσας Δύσης. Αφού αποδόμησαν μέχρις εσχάτων κάθε πτυχή του περίφημου αστικοδημοκρατικού πλαισίου τους (Συντάγματα, κοινοβούλια, δικαιοσύνη και λοιπές εξωτικές έννοιες), προς όφελος απάνθρωπων συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου, δηλαδή των χορηγών τους, οδήγησαν στην πλήρη απαξίωση των θεσμών, στρέφοντας τους ανθρώπους στην απάθεια, τον συμβιβασμό, την απογοήτευση, την ακροδεξιά ή/και τον φασισμό.

Ο μεγιστάνας Ντ. Τραμπ είναι ο γυμνός Βασιλιάς που καθόλου δεν απαιτεί από τους υπηκόους του να εξυμνούν τα δήθεν πλουμιστά ρούχα του· αντίθετα, βροντοφωνάζει ευθαρσώς «Ο Βασιλιάς είμαι γυμνός!», παρουσιάζοντας την απόρριψη του ευφημισμού και των προσχημάτων ως ένα από τα πιο ισχυρά όπλα του. Ο, κατά δήλωσή του, φέρελπις «ειρηνοποιός και ενοποιητής (peacemaker and unifier)» δεν είναι ένας “μπροστινός”, ένας εκπρόσωπος συμφερόντων, αλλά φορέας ο ίδιος των δικών του ιδιαίτερα ισχυρών συμφερόντων. Ένας επιτυχημένος survivor που λέει την αλήθεια στους ανθρώπους, χωρίς περιστροφές: αυτά που ξέρατε δεν υπάρχουν πια και όσοι σας λένε το αντίθετο σας κοροϊδεύουν μέσα στα μούτρα σας ιδιοτελώς. Γι’ αυτό, στη συνάθροιση κροίσων και ακροδεξιών κλόουν που διοργάνωσε για τη “στέψη” του, το μήνυμα ήταν σαφές: Είμαι πανίσχυρος, τίποτα δεν μπορεί να με σταματήσει και οι πανίσχυροι με ακολουθούν. Ελάτε μαζί μου, για να γίνετε κι εσείς πανίσχυροι, και αν τυχόν δεν γίνετε, τουλάχιστον θα μπορείτε να λέτε ότι είστε με τους πανίσχυρους.

Ασφαλώς, δεν διστάζει να συγκρούεται άνευ όρων και ορίων με όποιον βλέπει ως εμπόδιο στα μεγαλομανή σχέδιά του. Ενδεικτικό είναι ότι αποκαλούσε την Καμάλα Χάρις «τρελή κομμουνίστρια», ενώ στο πρόσφατο παρελθόν είχε ξεκαθαρίσει ότι όσοι διαμαρτύρονται, «δηλαδή κάτι τρελοί κομμουνιστές», αν χρειαστεί θα βρεθούν αντιμέτωποι με τον αμερικανικό στρατό. Την ίδια ώρα, ο θλιβερός Τζο Μπάιντεν, διαπίστωνε απερχόμενος (μετά και από τον Ραντανπλάν) ότι «διαμορφώνεται μια ολιγαρχία που απειλεί τη Δημοκρατία μας, τα δικαιώματα και τις θεμελιώδεις ελευθερίες» και ότι «οι πολυεκατομμυριούχοι, οι υπερβολικά ζάπλουτοι, οι άνθρωποι με τις μεγαλύτερες περιουσίες παγκοσμίως, αρχίζουν να ελέγχουν όλο το σύστημα, από τα ΜΜΕ ως την οικονομία»…

Όσο για την από εδώ πλευρά του Ατλαντικού, τα πρόσωπα που θα κληθούν να διαχειριστούν τις ορέξεις του Τραμπ, από την Ούρσουλα Φον ντερ Λάιεν μέχρι τον Όλαφ Σόλτς και τον Εμανουέλ Μακρόν, προκαλούν νευρικό γέλιο ή/και πανικό, όπως μαρτυρά η απεγνωσμένη ανάρτηση του Γκι Φερχοφστατ, που (εύλογα) αγωνιά για το «Ποιος θα υπερασπιστεί την Ευρώπη;», γνωρίζοντας ασφαλώς εκ των προτέρων την (εξίσου εύλογη) απάντηση: κανένας.

Όσοι, δηλαδή, θα έπρεπε να είναι και εκείνοι που ακόμα βαυκαλίζονται ότι ο επελαύνων φασισμός μπορεί να αντιμετωπιστεί με ένα ψηφοδέλτιο στο χέρι.