Όπως στρώνεις, κοιμάσαι. Δεν θα μπορούσε να ισχύει κάτι διαφορετικό για τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ. O νέος Πρόεδρος είναι αυτός ακριβώς που αρμόζει στο κόμμα που συνειδητά διαμόρφωσαν από το 2013[1] και ολοκλήρωσαν από το καλοκαίρι του 2015 μέχρι σήμερα, αυτοί που τώρα από “ιδιοκτήτες” του βρέθηκαν ξαφνικά “φιλοξενούμενοι”.

Ο Στέφανος Κασσελάκης είναι δημιούργημα όσων ανέχτηκαν τις επιλογές τού ανερμάτιστου και μοιραίου για την Αριστερά Αλέξη Τσίπρα, όσων νομιμοποίησαν (είτε με την -αυτοεξευτελιστική για αριστερούς ανθρώπους- ταμπέλα των “Προεδρικών”, είτε ως “53”, “Ομπρέλες” και ό,τι άλλο παρεμφερές) τη βούληση του … Ηγέτη να αναδεικνύεται με “αδιαμεσολάβητη σχέση με τον λαό Του”, αυτό το αντιπολιτικό πανηγύρι, που μετέτρεψε τη μαζική συμμετοχή από μέσο σε αυτοσκοπό και διέλυσε οριστικά το κόμμα τής πάλαι ποτέ ριζοσπαστικής Αριστεράς. Οι ίδιοι (τουλάχιστον όσοι και όσες δεν έσπευσαν να καπαρώσουν έγκαιρα θέση στο άρμα τού νέου Προέδρου) τώρα θρηνούν πάνω από το κουφάρι του, αν και θύτες.

Η αντιμετώπιση της πολιτικής με όρους σταρ σύστεμ, η απαξίωση κομματικών οργάνων και (ναι, χρονοβόρων) συλλογικών διαδικασιών και η πλήρης υποτίμηση της έννοιας του κομματικού μέλους, δεν θα μπορούσε παρά να οδηγήσει στην αποκαλυπτική παρακμή: ένας παντελώς άγνωστος «αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας, που έγινε εφοπλιστής παίρνοντας δάνειο με προσωπική εγγύηση», εμφανίστηκε ως αλεξιπτωτιστής στην κούρσα εκλογής προέδρου (σαν σε τηλεπαιχνίδι, “ΣΥΡΙΖΑ έχεις ταλέντο!”) και σε λιγότερο από έναν μήνα πήρε το κόμμα μέσα από τα χέρια των “ιδιοκτητών” του, χωρίς κανείς (και … καμιά) τους να το πάρει χαμπάρι.

Το καλοκαίρι του 2015, o Αλ. Τσίπρας και μια μικρή ομάδα ηγετικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ καταστρατήγησαν τις καταστατικές διαδικασίες, τις συλλογικές αποφάσεις του κόμματος και τις προγραμματικές θέσεις της κυβέρνησης, αγνοώντας τη βούληση του ελληνικού λαού (όπως εκφράστηκε στις εκλογές του Ιανουαρίου και -ασφαλώς- στο Δημοψήφισμα του Ιουλίου), χωρίς να ρωτήσουν κανένα συλλογικό όργανο του κόμματος ή της κυβέρνησης, πιστοποιώντας τη μετατροπή τού ΣΥΡΙΖΑ σε αρχηγοκεντρικό άθροισμα παραγόντων, με μόνο στόχο τη νομή και τη διαχείριση της κυβερνητικής εξουσίας (αλλά όχι των … αρμών της). Κόμμα που σέβεται τον εαυτό του θα είχε καθαιρέσει το σύνολο της ηγεσίας που περιφρόνησε κάθε έννοια συλλογικής λειτουργίας.

Το χθεσινό αποτέλεσμα αποτελεί το επιστέγασμα της αυτοϋπονομευτικής πορείας του ΣΥΡΙΖΑ, από τις πλατείες και το Δημοψήφισμα μέχρι την περίφημη «βίαιη ωρίμανση», τη δεξιά ριζοσπαστικοποίηση, που ταύτισε την Αριστερά με τον πάση θυσία κυβερνητισμό, περνώντας από τον αγώνα για αλλαγή συσχετισμών και ιδεολογική μετατόπιση της κοινωνίας, στην αντιπολιτική καθυπόταξη στην κυβερνητική εναλλαγή.

Το πολιτικό προσωπικό που υπηρέτησε αυτό το πολιτικό σχέδιο, αποδείχθηκε για άλλη μια φορά πλήρως αποκομμένο από την κοινωνία. Όπως το καλοκαίρι του 2015 δεν αντιλήφθηκε τη μαζική κοινωνική αγανάκτηση και πίστευε (και, ενδόμυχα, ήλπιζε) ότι θα επικρατούσε το ΝΑΙ στο Δημοψήφισμα, έτσι και τώρα δεν αντιλήφθηκε την απόγνωση στην οποία οδήγησε τον κόσμο του, τόσο με τα κυβερνητικά πεπραγμένα του, όσο και με τη στάση του ως αξιωματική συμπολίτευση στη ΝΔ του Κυρ. Μητσοτάκη, με φυσική κατάληξη τον “οποιονδήποτε πλην αυτών” Στ. Κασσελάκη (κατά το “ABB – Anyone but Bush” της Αμερικής το 2004).

Η εξέλιξη αυτή, ασφαλώς, δεν αποτελεί έκπληξη για όσους και όσες αντισταθήκαμε (ανεπιτυχώς) στη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε αμιγώς αρχηγοκεντρικό κόμμα και στην αφομοίωση της “ανυπαρξίας εναλλακτικής” (γνωστής ως “ΤΙΝΑ”). Έκπληξη, ίσως, προκαλεί ότι άνθρωποι που βρέθηκαν απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ από το 2015 μέχρι σήμερα, ένιωσαν ότι πιθανή υπερίσχυση της Έφης Αχτσιόγλου και των στελεχών που τη στήριξαν θα διαφύλαττε ψήγματα “αριστερής ψυχής” στον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, διατηρώντας έτσι, δήθεν, μισάνοιχτο ένα παράθυρο συνεννόησης μαζί τους στο μέλλον, παρότι μαζί με τα μνημονιακά μέτρα στα οποία είχαν έτσι κι αλλιώς δεσμευθεί, στήριξαν την παραχώρηση του Ελληνικού στον Λάτση, των Σκουριών στην El Dorado Gold, των ναυπηγείων στην ΟΝΕΧ, την αγορά των νέων Rafale, τον φράχτη στον Έβρο, τα pushback στο Αιγαίο…

Η ανάγκη για μια τέτοια προσδοκία είναι, βέβαια, εύλογη, καθώς η συντριβή του στρατοπέδου της πολιτικής ανυπακοής είναι σήμερα ολοκληρωτική. Ωστόσο, η ευθύνη για αυτή τη συντριβή, βαραίνει το πολιτικό προσωπικό τού ΣΥΡΙΖΑ συνολικά. Η πολιτική “με περιεχόμενο και ουσία” καθόλου δεν απέτρεψε αυτά τα στελέχη από το να ψηφίσουν ό,τι τους ζητήθηκε. Το ίδιο υπόσχεται να κάνει και η “χωρίς περιεχόμενο και ουσία” νέα ηγεσία, με πιο αστραφτερό και σύγχρονο επικοινωνιακό περιτύλιγμα. Η μεγαλύτερη υπηρεσία που θα μπορούσαν να προσφέρουν όσοι και όσες στήριξαν το σχέδιο που οδήγησε από το Δημοψήφισμα στον Κασσελάκη, αλλά δεν συντάχθηκαν με την υποψηφιότητά του, είναι να αποσυρθούν προς αναστοχασμό, περισυλλογή και αυτοκριτική. Εφ’ όσον το πράξουν και κάποια στιγμή δημοσιοποιήσουν τα συμπεράσματά τους, θα φανεί αν υπάρχει πεδίο για συνεννόηση. Μέχρι τότε, παραμένουν απολύτως συνυπεύθυνοι και συνυπεύθυνες με τον Αλ. Τσίπρα και, επιπλέον, άξιοι για το κάζο που τους επεφύλασσε παραιτούμενος και προλειαίνοντας το έδαφος για την πανηγυρική εκλογή τού νέου Προέδρου.

Όσο για το ΚΚΕ, που όπως είναι φυσικό επιχαίρει ότι αποτελεί «τον μόνο πραγματικό αντίπαλο στην κυβέρνηση της ΝΔ», τώρα που πέτυχε αυτό που χρόνια επιζητούσε, να μείνει μόνο του στην Αριστερά, πολεμώντας κάθε άλλη υπολογίσιμη συντεταγμένη δύναμη γύρω του, ας θυμηθεί ότι, στην υπεραιωνόβια ιστορία του, πραγματικές ευκαιρίες για τη χώρα και τον λαό της δημιούργησε όταν τόλμησε να υπερβεί την περιχαράκωση, όταν δηλαδή συγκρότησε διευρυμένα μέτωπα, όπως το ΕΑΜ και η ΕΔΑ, όχι παρακολουθώντας αλλά γράφοντας Ιστορία.

[1] Τον Ιούλιο του 2013, στο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, υπερψηφίστηκε κατά πλειοψηφία στο Καταστατικό η εκλογή Προέδρου από το συνέδριο, αντί από την Κεντρική Επιτροπή, πρόταση που μειοψήφησε.