Στην εκπομπή “Το στίγμα της Μέρας”, της Μπούλικας Μιχαλοπούλου, στο ΡάδιοΜΕΡΑ, κουβεντιάσαμε για το 3ο συνέδριο του νέου ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ:

Το καλοκαίρι του 2015, μια μικρή ομάδα ηγετικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ γύρω από τον πρόεδρο, αποφάσισε να αυτομολήσει στο στρατόπεδο της συναίνεσης, καταστρατηγώντας τις καταστατικές διαδικασίες καθώς και όλες τις συλλογικές αποφάσεις και τις δημόσια διακηρυγμένες θέσεις του κόμματος, τα συνεδριακά κείμενα, τις προεκλογικές δεσμεύσεις αλλά ακόμα και τις προγραμματικές δηλώσεις της πρώτης αριστερής κυβέρνησης εντός Βουλής. Κυρίως, όμως, την εκπεφρασμένη βούληση του ελληνικού λαού, όπως εκφράστηκε τόσο στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, όσο και -πολύ περισσότερο- στο δημοψήφισμα της 5^ης Ιουλίου. Για τη λήψη αυτής της απόφασης, δεν ερωτήθηκε καν -ΠΡΟΣΟΧΗ: όχι «δεν συναίνεσε», αλλά δεν ερωτήθηκε!- κανένα συλλογικό όργανο του κόμματος ή της κυβέρνησης: ούτε, ασφαλώς, το συνέδριο – ως ανώτατο όργανο, ούτε η Κεντρική Επιτροπή, ούτε η Πολιτική Γραμματεία, ούτε η κοινοβουλευτική ομάδα, ούτε το υπουργικό συμβούλιο.

Κάθε κόμμα που σέβεται τον εαυτό του και στηρίζεται πραγματικά σε συλλογικές διαδικασίες, θα είχε καθαιρέσει το σύνολο αυτής της ηγεσίας που περιφρόνησε με τον πιο εξόφθαλμο τρόπο κάθε έννοια συλλογικής λειτουργίας και αλληλοσεβασμού. Το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα η ίδια ηγεσία παραμένει κυρίαρχη πιστοποιεί ότι εκείνο το καλοκαίρι ήταν η στιγμή που στην πράξη καταργήθηκαν όλα τα συλλογικά όργανα και οι σχετικές διακηρύξεις περί της διαφορετικότητας του ΣΥΡΙΖΑ και το κόμμα μετατράπηκε οριστικά σε ένα αρχηγοκεντρικό άθροισμα παραγόντων αστικού τύπου, με μόνο στόχο τη νομή και τη διαχείριση της κυβερνητική εξουσίας.

Η εμπειρία της διακυβέρνησης, από τον Σεπτέμβριο του 2015, μέχρι και το καλοκαίρι του 2019, αλλά και η λειτουργία του νέου ΣΥΡΙΖΑ ως Αξιωματικής Αντιπολίτευσης από τότε μέχρι σήμερα, απλώς πιστοποιούν αυτή τη μεταμόρφωση, η οποία τώρα, μετά το συνέδριο, αποκρυσταλλώνεται και θεσμικά στα καταστατικά κείμενα του νέου ΣΥΡΙΖΑ.

Στα συνέδρια των κομμάτων κατά κανόνα επικρατούν οι μηχανισμοί, οι λίστες σταυροδοσίας και οι επικοινωνιακοί χειρισμοί. Παραμένουν, ωστόσο, βουλευόμενα σώματα που καλούνται να συνθέσουν ή να αντιπαραθέσουν θέσεις και αντιθέσεις που αναδείχθηκαν κατά τον προσυνεδριακό διάλογο. Μέχρι πρότινος, το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ διατηρούσε το προνόμιο της εκλογής Προέδρου και Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος. Τώρα, ακολουθώντας την επιθυμία του Αλ. Τσίπρα, το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε ότι δεν θα έχει καμία αρμοδιότητα, εκχωρώντας την εκλογή Προέδρου και ΚΕ απευθείας στα μέλη, αναγνωρίζοντας ότι αποτελεί απλώς μια επικοινωνιακή φιέστα χειροκροτητών και όχι διαβουλευόμενο σώμα. Δεν είναι να απορεί κανείς, ως εκ τούτου, που κυριαρχούν οπαδικά χαρακτηριστικά, με προσωπολατρία και προσωποκεντρικές αντιπαλότητες, γιουχαΐσματα και επευφημίες χωρίς πολιτικό περιεχόμενο, μόνο με τυφλή υποστήριξη του αρχηγού. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν ακόμα πρόσωπα εντός του νέου ΣΥΡΙΖΑ, που ισχυρίζονται ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα γίνει αρχηγικό κόμμα και δεν θα ενδώσει στον κυβερνητισμό»!

Τα παραπάνω αποτελούν το επιστέγασμα της παρακμής και της ήττας του ΣΥΡΙΖΑ το 2015 και δεν αποτελούν έκπληξη, αλλά ερμηνεύουν την αδυναμία του να εισπράξει δημοσκοπικά, έστω, οφέλη από την κυβερνητική φθορά της ΝΔ. Διαμορφώνουν, επιπλέον, διαφορετικά επίπεδα ευθυνών στο ανθρώπινο δυναμικό του νέου ΣΥΡΙΖΑ: η πλειοψηφία, πλέον, συνειδητά, κυνικά και αδίστακτα στηρίζει αυτή την εξέλιξη, λίγα μεμονωμένα στελέχη τρέφουν (και αναπαράγουν) ακόμη αυταπάτες περί δυνατότητας αριστερής παρέμβασης μέσα από τις τάξεις του κόμματος, ενώ υπάρχει και η γνωστή οργανωμένη μειοψηφία (που αποτελεί -από άποψη ανθρωπογεωγραφίας- νεκρανάσταση του πάλαι ποτέ ΣΥΝ), οι σύγχρονοι «Παναγιωτακόπουλοι» του ΣΥΡΙΖΑ, που ακόμη παριστάνουν προσχηματικά τους θεματοφύλακες της Αριστερής ταυτότητας του κόμματος. Ενδεικτική για την κατάντια των τελευταίων είναι η εξευτελιστική μεταχείριση που τους επιφυλάσσει ο Αλ. Τσίπρας και η παρέα του.

Όλα αυτά, μάλιστα, συμβαίνουν σε ένα περιβάλλον όπου ο Αλ. Τσίπρας δεν έχει αμφισβητηθεί από κανέναν επί 14 χρόνια που βρίσκεται στη θέση του προέδρου, παρ’ όλα αυτά επιλέγει μια εντελώς συστημική αντίληψη για τη λειτουργία του κόμματος και τη διατήρηση της ηγεμονίας του ίδιου εντός του. Αν παλιά λέγαμε ότι το ΠΑΣΟΚ καπηλεύθηκε τα συνθήματα της Αριστεράς, τώρα, ό,τι έχει απομείνει από το μαζικότερο πολιτικό υποκείμενο αλλά και τα φυσικά πρόσωπα που αποτέλεσαν την Αριστερά για δεκαετίες στη χώρα μας βρωντοφωνάζουν υπερηφάνως ότι, επιτέλους, το νέο ΠΑΣΟΚ είναι εδώ.

Αυτή η εξέλιξη, απ’ τη μία, είναι αρνητική, γιατί αποτυπώνει την παγίωση της ήττας της Αριστεράς, όχι μόνο ως πολιτικής οντότητας, αλλά ακόμα και ως έννοιας, αφού δεν αρκεί πια για να ορίσει το στρατόπεδο της κοινωνικής ένταξης, απ’ την άλλη, όμως, είναι θετική, καθώς όσο πιο ξεκάθαρες είναι οι θέσεις και ο τρόπος λειτουργίας των κομμάτων, τόσο πιο ξεκάθαρα είναι τα συμπεράσματα και οι πολιτικές αποφάσεις που έχει να πάρει ο κόσμος της ανυπακοής και των κινημάτων.

Ακούστε τη συνέντευξη εδώ: