Αθήνα, 29 Αυγούστου 2015

ΠΡΟΣ:

• Τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα
• Την Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ
• Τα μέλη και τους φίλους του ΣΥΡΙΖΑ

 

Νοέμβριος 1993:

Στις εκλογές του Οκτωβρίου, ο τότε Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου μένει εκτός Βουλής. Τις μέρες της 20^ης επετείου του Πολυτεχνείου αναζητώ επαφή, στα 17 μου, με τη διαλυμένη (μετά τη διάσπαση του ενιαίου ΣΥΝ) νεολαία του κόμματος. Ύστερα από αρκετές βδομάδες αναζητήσεων, εντοπίζω τον αρμόδιο σύντροφο και γίνομαι μέλος του κόμματος τελικά, καθώς νεολαία ουσιαστικά δεν υπάρχει. Η πρώτη σπορά, η πρώτη μαγιά αριστερών νέων χωρίς προηγούμενη κομματική ένταξη, αποκτά κομματική ταυτότητα του Συνασπισμού και, το 1998, οδηγείται στο ιδρυτικό συνέδριο της νεολαίας Συνασπισμού, με πρώτο γραμματέα τον Αλέξη Τσίπρα.

Αύγουστος 2015:

Η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς, με πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα, οδηγείται σε παραίτηση και προκηρύσσει εκλογές, προκαλώντας τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ. Σχεδόν 22 χρόνια κοινής πορείας, κοινών αγώνων και αγωνιών, με νίκες και ήττες, με ελπίδες, προσδοκίες και όνειρα για «έναν άλλο κόσμο που είναι εφικτός», καταλήγουν στο φιάσκο του 3^ου Μνημονίου. Παρά το συγκλονιστικό 62% του δημοψηφίσματος του Ιουλίου, η κυβέρνηση υποκύπτει στον πραξικοπηματικό εκβιασμό των δανειστών της χώρας, εξαναγκαζόμενη σε ταπεινωτική συνθηκολόγηση, που τη φέρνει σε απόλυτη αντίθεση με τις προεκλογικές εξαγγελίες, τις προγραμματικές δηλώσεις, τις διακηρυγμένες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και, κυρίως, με την εκπεφρασμένη βούληση του ελληνικού λαού.

Μια μικρή ηγετική ομάδα της κυβέρνησης και του κόμματος, με πρωτεργάτη τον ίδιο τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, αντί να αναζητήσει ενωτικά και συλλογικά ένα σχέδιο απεγκλωβισμού της χώρας από το μνημονιακό αδιέξοδο και αποκατάστασης της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας, αθετεί για πολλοστή φορά τις δεσμεύσεις του ίδιου του προέδρου, μεταφέρει το πραξικόπημα στο εσωτερικό του κόμματος και με ένα πρωτοφανές ρεσάλτο το οδηγεί σε μνημονιακή μετάλλαξη, χωρίς τη συναίνεση κανενός συλλογικού οργάνου. Υιοθετεί το δόγμα των μονόδρομων («ΤΙΝΑ»), αναμασά την καραμέλα του «success story» («οικονομική σταθερότητα, επενδύσεις, ανάπτυξη») στο όνομα της ριζοσπαστικής αριστεράς αυτή τη φορά, και διευρύνει τη συναίνεση, δικαιώνοντας, ταυτόχρονα, τόσο τις καταστροφικές επιλογές των προηγούμενων κυβερνήσεων (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΔΗΜΑΡ, ΛΑΟΣ), όσο και τον πολιτικό απομονωτισμό του ΚΚΕ, αλλά και την αντιπολιτική αντίληψη του «όλοι ίδιοι είναι».

Η προκήρυξη εκλογών σε συνεννόηση με τους δανειστές και η συνακόλουθη αναβολή του έκτακτου συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ (το οποίο με εισήγηση του προέδρου αποφάσισε η ΚΕ στις 30 Ιουλίου), είναι η έσχατη πράξη αυταρχισμού, περιφρόνησης και κατάργησης των συλλογικών οργάνων του κόμματος. Είναι το όριο απώλειας του αλληλοσεβασμού, της αλληλεγγύης και της εμπιστοσύνης, που τελικά οδηγεί στη διάλυση του κόμματος και στη μετατροπή του σε ένα κλασικό αρχηγοκεντρικό άθροισμα παραγόντων αστικού τύπου, με στόχο τη νομή και διαχείριση της κυβερνητικής εξουσίας.

Με θλίψη σάς δηλώνω πως αυτή η εξέλιξη καθιστά αδύνατη την παραμονή μου στην Κεντρική Επιτροπή και την Οργάνωση Μελών ενός κόμματος που δεν υπάρχει πια. Κάθε άλλη επιλογή εκ μέρους μου θα ισοδυναμούσε με αποδοχή της μνημονιακής συνθηκολόγησης (αυτής που απέρριψε το 62% της ελληνικής κοινωνίας), και, κυρίως, με νομιμοποίηση του εσωκομματικού πραξικοπήματος και της μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ, που ήδη βρήκε τη στήριξη των ΜΜΕ της διαπλοκής.

Η εξέλιξη αυτή, ωστόσο, δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία. Η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε από τις εκλογές του Ιουνίου 2012, και κλιμακώθηκε μετά τις ευρωεκλογές του Μαΐου 2014, ενώ η υποβάθμιση των συλλογικών διαδικασιών και η κατ’ επίφαση εσωκομματική δημοκρατία δεν αποτέλεσε αποκλειστική επιλογή κι ευθύνη της μέχρι πρότινος πλειοψηφίας, καθώς είχε τη συγκάλυψη και την ανοχή της μειοψηφίας που σήμερα, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, εμφανίζεται «δικαιωμένη» κι έτοιμη «για νέες ήττες, για νέες συντριβές».

Η συντριβή του πολιτικού σχεδίου του ΣΥΡΙΖΑ και η διάλυση του πιο πρωτότυπου κι ελπιδοφόρου εγχειρήματος της σύγχρονης αριστεράς, μετά από μόλις 7 μήνες διακυβέρνησης, σπέρνει απογοήτευση σε όλες τις προοδευτικές δυνάμεις, εντός και εκτός χώρας, σε όλες τις συλλογικότητες της Ευρώπης και του δυτικού κόσμου, που με πρότυπο τον ΣΥΡΙΖΑ δίνουν τη δική τους μάχη για τον κοινωνικό μετασχηματισμό, την κοινωνική δικαιοσύνη, την ενδυνάμωση των υποτελών τάξεων, τη δημοκρατία, τη λαϊκή χειραφέτηση.

Το δεδομένο αδιέξοδο των μνημονιακών πολιτικών, όπως το περιγράφουν οι προεκλογικές αναλύσεις του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, τα υφεσιακά και ταξικά άδικα μέτρα, θα εξαθλιώσουν μέχρις εξόντωσης τον ήδη χειμαζόμενο ελληνικό λαό, ο οποίος θα περικυκλώνεται από τις σειρήνες άλλων, αντιδραστικών πιθανότατα, διεξόδων. Ταυτόχρονα, η απειλή του GRexit θα επικρέμαται ως μόνιμο εργαλείο συμμόρφωσης στις μνημονιακές υποδείξεις για κάθε κυβέρνηση, καθώς όταν ένας εκβιασμός αποδίδει και δεν λαμβάνονται μέτρα αντιμετώπισής του, τότε θα επαναλαμβάνεται όποτε χρειάζεται.

Η ανάγκη του κόσμου για μια νέα σχέση με την πολιτική, τη δημοκρατία, τις σχέσεις αντιπροσώπευσης και το πολιτικό σύστημα συνολικά είναι πια κραυγαλέα. Ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον συγκαταλέγεται στα κόμματα του παλαιού πολιτικού σκηνικού, και σύντομα θα αποτελέσει κι αυτός παρελθόν. Η κληρονομιά των αγώνων του όμως έχει μπολιάσει μυαλά και καρδιές πολλών χιλιάδων ανθρώπων. Με αυτόν τον κόσμο θα συναντηθούμε στις αναπότρεπτες κοινωνικές διεργασίες που, με στόχο την αποκατάσταση της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας, θα οδηγήσουν στη διαμόρφωση ηγεμονικού σχεδίου απεγκλωβισμού της χώρας από τις μνημονιακές δεσμεύσεις της, προς όφελος των χαμηλότερων στρωμάτων. Με τους ανιδιοτελείς συντρόφους και συντρόφισσες που συστρατευθήκαμε στον ΣΥΡΙΖΑ είναι βέβαιο ότι θα ξαναβρεθούμε στο μέλλον, αν το σχέδιο παραμένει να αλλάξουμε τον κόσμο για να μη μας αλλάξει αυτός.

---